“SEVGİ”

Para kaybetsek azmeder kazanırız…

İşimizi kaybetsek arar bir gün buluruz...

Bir şeyi unutsak düşünür hatırlarız…

Bunlar telafisi mümkün şeylerdir!

Kaybettiğimiz ve telafisi mümkün olmayan öyle şeyler vardır ki toplumun çürümesine ve bir gün çökmesine neden olur…

Bunlardan en önemlisi sevgidir!

Başta yöneticiler olmak üzere bugün hepimizin en büyük eksiği budur…

Bazıları sevginin sadece sözünü eder, bazıları ise yaşamını sevgi üzerine kurar...

Sevgi vicdan ve insanlık duygusunun bir tezahürüdür…

Eğer ki bir toplum derin bir çöküntü içindeyse bilinmelidir ki o toplum sevmeyi unutmuştur...

Böylesi bir toplumsal yapıdan ne vicdan beklenir ne de insanlık…

Bunu çok iyi anlatan eski bir derviş hikâyesi vardır;

Vakti zamanında dervişe sormuşlar sevgi nedir diye?

Bakın göstereyim demiş derviş…

Önce sevgiyi dilden gönle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra kurmuş…

Hepsi oturmuşlar sofraya…

Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar ve ardından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar gelmiş sofraya…

Derviş, bu kaşıkların ucundan tutarak yenecek diye bir de şart koymuş ortaya...

Peki demişler ve içmeye teşebbüs etmişler…

Fakat o da ne?

Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına…

En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan…

Bunun üzerine derviş;

Şimdi de sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım demiş…

Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuşlar sofraya…

‘Buyurun' deyince derviş;

Her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırmış ve karşısındaki kardeşine ikram etmiş…

Böylece her biri diğerini doyurmuş ve hep birlikte şükrederek kalkmışlar sofradan…

İşte demiş derviş;

Kim ki sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse, o aç kalır...

Kim ki kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulur...

Sevgi olduktan sonra aşılmayacak engel yoktur…

Sevgi yoksa hiçbir şey konuşmaya gerek yoktur…

Kıssadan hisse…

Dr. Vecdet Öz